Vancouver laatste dag

Vanmorgen met z’n tweeën een superheerlijk ontbijt genoten bij “Paul” een tentje verderop, terwijl Harry en Inge even het ontbijt oversloegen en de auto gingen inleveren.

Daarna zijn we meteen even doorgelopen naar de haven en genoten van de mooie gebouwen, en raakte ik lyrisch van de mooie reflecties. Ik bleef maar klikken…

Daarna met Harry en Inge koffie gedronken op een terrasje, en daarna naar Stanley Park gewandeld.

Hier hadden we een prachtig uitzicht op de skyline van Vancouver, met de hoge gebouwen, het water, de haven, de watervliegtuigen en de bergen op de achtergrond.

In het park stonden ook totempalen, en gelukkig konden we er ook een ijsje eten. Er liepen ook nog 3 wasberen rond, die Ronald goed op de foto heeft gekregen.

’s Avonds wilden we Japans gaat eten. Reserveren konden we er niet, maar als we rond 18 uur er zouden zijn konden we waarschijnlijk wel snel terecht. Maar helaas, het was al helemaal vol en er waren wachtenden voor ons, en de wachttijd was 30 minuten. Daar hadden we niet veel zin in, en gingen naar een andere Japanse tent, die er niet uitzag (weinig aankleding, zoals een snackbar) maar waar het eten wel goed zou zijn. Daar konden we meteen terecht. We kregen water in plastic bekertjes, en wijn hadden ze niet. Bier en mijn sapje moest uit de flesjes gedronken worden, en Inge had een blikje. Borden kregen we ook niet, en er stonden chop-sticks op tafel. Ronald en ik namen een “love boat” voor 2 personen, en Harry en Inge bestelden enkele losse gerechten. Maar de tafel bleek als snel te klein voor alle gerechten van de love boat! Ronald en ik moesten uit de dezelfde schaaltjes eten, waarbij ik een visioen kreeg van Lady en de vagebond! Maar het was erg lekker, en Inge heeft ons gelukkig geholpen om het (niet helemaal) op te krijgen.

Daarna nog even gewandeld om alles een beetje te laten zakken, en nog een heerlijke koffie bij “Paul” gedronken.

Nu nog een nachtje slapen, en dan proberen alles weer in de rugzakken te krijgen! Dat zal weer een uitdaging worden. Inge heeft al een extra tas gekocht om alles mee te nemen.

Lieve mensen dit was het dan. Dank voor jullie meeleven met onze reis en de reacties.

Tot snel in Nederland. Dikke kus, Ronald en Jacqueline

Vancouver voor de 2e keer

Vandaag de laatste etappe: van Vancouver island naar Vancouver. We treffen het weer met de boot, want omdat we vroeg zijn kunnen we een uurtje eerder mee.

Mooie route gevaren tussen de eilanden door, We gingen vanaf Sidney (op Vancouver island, niet Australië) naar Vancouver hebben onderweg even de grens met de USA gepasseerd.

Daarna nog maar een stukje rijden naar het Listel Hotel in Vancouver. Een prima hotel, alleen moeten we weer even wennen aan een kleinere kamer, kleine badkamer, een bed met de afmetingen van het bed in de camper, maar het bed ligt heerlijk. En we moeten per slot ook weer gaan wennen om terug gaan naar Nederland.

Daarna de bagage naar de kamers gebracht; dit keer met hulp van de receptioniste. Dit werd maar dringend aangeboden. En maar goed ook, want het was even zoeken naar de parkeergarage onder het hotel waar we de auto inmiddels al geparkeerd hadden.

In de middag weer even de omgeving verkennen, want we hadden al veel winkels ontdekt. Dus even shoppen, en een heerlijke pannenkoek met zalm (voor de dames) en kip (voor de heren) gegeten, waarna de heren een terras op gingen zoeken voor de broodnodige biertjes, en ik met Inge nog even gingen shoppen.

De heren vermaakten zich prima op het terras met een “widowmaker”, een biertje met verhoogd alcohol percentage en het spotten van “dapo’s”. Het woord heeft geen betekenis (bedacht door Harry en Inge), maar het komt er in het kort op neer dat ze zich vermaakt hebben met het kijken naar allerlei pluimage die langs kwam, en soms bijzonder uitgedost waren.

Hier in Vancouver kom je van alles tegen, alle nationaliteiten die je maar kunt bedenken, en allerlei soorten typetjes. Waar we de pannenkoek zaten te eten, zat ook een jongen met een Gorillaz trui aan (da’s nog gewoon), maar met blauw haar en puntoren! (weliswaar over de eigen oren heen geschoven).en verder de (on)nodige bedelaars en daklozen.

Vanavond weer even uit eten, bij een restaurantje aan de overkant, en morgen weer de boel verkennen en de auto inleveren. Jammer, het was een geweldige auto.

Victoria whale watch

Vandaag de laatste excursie: de orka whale watch.

Op loopafstand van het hotel in de haven van Victoria. Het is mooi weer vandaag, en de ervaring leert dat we niet zoveel hoeven mee te nemen zoals de vorige keer. We gaan weer me de zodiac, en krijgen weer de survival pakken aan, waarin we het al snel weer warm krijgen.

Kapitein Mick geeft nog een uitleg en dan kunnen we weer aan boord. Harry, Inge en ik weer op de voorste bank, Ronald met 2 Denen op de 2^e bank.

In de haven is ook het enige airport voor watervliegtuigen in de haven, en er is een heuse terminal voor de reizigers met het watervliegtuig. Ze hebben er ook een landingsstrip: er staan palen in het water met knipperlichten erop, die gaan knipperen op het moment dat een watervliegtuig binnen 30 seconden gaan landen of opstijgen.

In de haven voeren we in het begin achter een watervliegtuigje aan, die op een gegeven moment afsloeg naar de “startbaan”. Wij vervolgende onze weg met de andere boten, en zagen het watervliegtuig opstijgen.

Toen we de haven uit waren konden we vaart maken op weg naar de orka’s. De boten geven de locaties van de orka’s aan elkaar door, en als ze er dan zijn, mogen ze een bepaalde tijd daar rond hangen om vervolgens weer plaats te maken voor andere boten.

Maar eerst kwamen we nog langs rotsen waar zeehonden, maar vooral heel veel zeeleeuwen lagen. Tjonge, wat een geluid kunnen die zeeleeuwen maken met hun gehonk! En het rook er naar een visafslag die al lange tijd niet meer was schoon gemaakt. Maar wat een prachtige beesten; en groot!

Daarna door naar de plek waar de orka’s gezien waren, en ging het gas er flink op. Met 250 PK haalde we een snelheid van 65km/uur!

Het water was bijna spiegelglad, maar af en toe knalden we heerlijk over een paar golven heen.

En we hebben de orka’s gezien. Kapitein Mick kon precies vertellen dat er een “oma” rondzwom, en hoe oud ze was, en wanneer de rest geboren was. Het jongste kleinkind van deze groep in 2017.

Op een gegeven moment werd er ook nog een walvis gespot, waarvan we alleen de staart in de verte omhoog zagen komen. (ik heb er een foto van, maar die is heel erg vaag).

Er kwam ook zog een vlucht kraanvogels overvliegen in formatie, waardoor ze wel op eenden of ganzen leken.

Na 3 uur waren we weer terug in de haven. We hebben met z’n viertjes nog even geluncht in de haven bij het restaurantje waar we gisteren wat gedronken en gegeten hadden, en daarna gingen Harry en Inge souvenirtjes scoren.

Ronald en ik gingen nog even naar de kamer om ons om te kleden, en gingen daarna ook nog even shoppen, maar alle souvenirwinkels verkopen hetzelfde en wij hadden niet meer nodig. (ook geen plek voor in de rugzakken).

’s Avonds in de haven een kleine maaltijd gegeten, want we zijn allemaal nogal vol geraakt van alles wat we in de vakantie gegeten hebben.

Morgen weer op pad voor de laatste etappe: Vancouver. Dan komt het einde echt in zicht.

Victoria

Gisteren hadden we een heerlijke rustige dag in Tofino. Ronald ging hardlopen met Harry over het strand, Inge ging fitnessen en de was doen, en ik heb ook een wasje gedraaid.

In de middag in het zonnetje gezeten en op het strand gelegen. We hebben hier niets te klagen, maar alles ik toch iets mis hier zijn het wel strandstoelen of ligbedden. Het water schijnt ontzettend koud te zijn, en er is niemand die gaat zwemmen. Het zijn alleen surfers die het water op gaan met een pak aan. Ik voelde me niet geroepen om ook maar met 1 teen het water in te gaan.

Er was ook een bruidspaar dat foto’s maakte op het terras en het strand, maar blijkbaar zonder enige familie of vrienden. Lijkt me een erg koude bedoening.

’s Avonds weer in het hotel gegeten. Het bruidspaar zat naast ons met z’n tweetjes aan een tafeltje te eten, en ze gingen ook selfies maken op het balkon met de zonsondergang op de achtergrond.

We kwamen ook nog een Nederlands stel tegen die wij al eerder hadden ontmoet tijdens de Rainbow Falls tour. Zij waren die dag gearriveerd en bleven ook 3 nachten in het Long Beach resort.

Helaas zat onze tijd hier er weer op, en na het ontbijt vertrokken wij weer verder naar Victoria voor het laatste verblijf op Vancouver Island.

Maar voor we weg gingen ben ik nog vlug een geocache gaan zoeken die maar op 350m van het hotel af lag. Ik had niet verwacht dat er hier in de buurt een geocache zou liggen, dus had er niet naar gekeken tot vannacht (kon weer eens niet goed slapen, ondanks het superheerlijke bed).

Weer even wat klimmen en klauteren op een rots, maar deze snel kunnen vinden. Het gaat trouwens weer heel goed met mijn knie. Sinds gisteren geen brace meer om, en geen pijn meer gehad. Ook niet bij het klimmen.

De rit naar Victoria was grotendeels hetzelfde als we op de heenweg vanuit Clearwater hadden gereden, weer met wegwerkzaamheden. Maar nu zat er ook nog een auto voor ons die wel heel langzaam reed, en overal ook nog afremde. Toen Harry ergens een gaatje zag, scheurde hij haar voorbij (ja Ronald had deze keer gelijk met zijn 80-20 regel!).

We hadden ons al voorbereid op een minder luxe hotel, want na Tofino kon het alleen maar tegenvallen, maar ook hier heeft Elske Doets weer haar best gedaan, want we hebben hier een suite!

Onze bedden staan nu in 2 verschillende ruimtes! Weer veel ruimte, en het ontbreekt hier aan niets. Prachtig uitzicht op de 11^e verdieping. Er is ook een zwembad, een whirlpool (kan beide zien vanaf mijn balkon!) en een fitnessruimte voor Inge. Wassen hoeven we niet meer, we kunnen vooruit tot we weer naar huis gaan, want het einde nadert snel. Maar daar willen we nog niet aan denken!

Nadat we de bagage gedropt hadden zijn we de stad in gegaan. We lopen zo vanaf het hotel de stad in, en het is een prachtige stad, met mooie oude gebouwen en een haven.

We hebben op een terrasje gezeten bij de haven, en daarna even de winkeltjes langs gelopen tot we bij een pizzeria stopten om te gaan eten. Het was er erg druk, en we moesten even wachten, maar toen kregen we binnen een plaatsje. Het was inmiddels al 19 uur en afgekoeld.

Weer zeer vriendelijk personeel en heerlijke pizza’s gegeten.

Morgen hebben we de laatste excursie: de killer whale expeditie met een zodiak. Maar hierover morgen weer meer. Tot dan!

Tofino whalewatch

Vandaag hebben we de walvis tour gedaan met de Zodiac. We kregen allemaal een compleet pak aan, waarin we bijna niet nat konden worden en zouden blijven drijven mochten we overboord slaan. Dit werd gecompleteerd met een muts en handschoenen. Het was een prachtige dag vandaag, dus kregen het snel heel warm met het pak aan. We hadden ons goed voorbereid met verschillende laagjes kleding, vesten, jassen en de regenjassen uit de hotelkamer, maar de jassen lieten we al snel achter in de auto. Een T-shirtje en vest aan in het dikke pak was ruim voldoende.

Harry, Inge en ik zaten voorin, Ronald op de 2^e bank met 2 anderen. En daar gingen we. Wat een prachtige omgeving weer. Ook als we geen dieren zouden zien, was het de moeite waard geweest.

Maar we kwamen al snel een zeeotter tegen die lekker op zijn rug in het zonnetje lag te drijven. Toen we dichterbij kwamen duik hij onder om ergens anders weer op zijn rug te gaan drijven. Even later een hele groep zeeotters bij elkaar. En allemaal drijvend op hun rug, met de pootjes omhoog. Het leek wel of ze lagen te bidden.

Verderop was een grijze walvis gespot, en die zagen we inderdaad even later water spuiten. Het was een al oudere walvis, vol met zee pokken. Hij zwom in ondiep water (12m diep) waardoor hij niet diep kon duiken. En daardoor zagen we de staart niet omhoog komen (alleen in het begin, en met een lucky shot deze op de foto). We bleven op een behoorlijke afstand, dus op goed geluk maar foto’s gemaakt.

Daarna nog een jonge grijze walvis gezien, en zeehonden die op een rots lagen uit te rusten.

Weer een zeer mooie ervaring, wat is Canada toch mooi. Je blijft je verbazen, en steeds is het net weer anders.

In de namiddag even op een terras wat gedronken en gegeten: een superheerlijke kip snack waar je je vingers bij aflikte! En ze hadden heerlijk is.

Aangezien we gisteren lang en duur getafeld hadden, wilden we het vandaag iets minder doen.

We waren bij terugkomst heerlijk in het zonnetje gaan zitten, in een gezellig zitje met 6 stoelen en een vuurkorf, met uitzicht op de oceaan. We hebben eten besteld bij de beachbar en deze ook in het zitje opgegeten. En daarna heeeeel veel foto’s gemaakt van de ondergaande zon.

Daarna een heerlijke cappuccino gedronken in de surfclubbar en een spelletje gedaan, en later verkast naar het restaurant omdat ze daar om 21 uur gingen sluiten.

Morgen hebben we een rustige dag. Tijd om te genieten van de omgeving, de was te doen, boek lezen, foto’s uitzoeken, hardlopen voor diegenen die daar zin in hebben; als je het zo leest wordt het bijna een werkdag!

Groetjes, en tot het volgende verhaal.

Geniet van de foto’s!

van Campbell River naar Tofino

Van Campbell River naar Tofino

Gisteren zijn Ronald, Harry en Inge weer wezen hardlopen in Beaver lodge lands.

Aangezien ik geen hardloopschoenen bij heb, ging ik andere dingen doen. Na een heerlijke douche toch maar even de wandelschoenen aangetrokken om een geocache te gaan zoeken op 1,5 km afstand die verborgen zou zijn op een mooi strandje. Na 15 tot 20 minuten wandelen daar aangekomen en gaan zoeken. Het was een leeg strandje vol met rotsblokken en boomstammen. Door het geklim en geklauter over de stammen en de rotsblokken helaas mijn knie verdraaid en een splinter in mijn vinger opgelopen, maar de cache niet kunnen vinden. Toen maar weer terug en wachten op de anderen. Die hadden heerlijk gelopen door het prachtige bos met varens.

In de middag zijn we naar de plaatselijke Wal-Mart gereden; die wilden Ronald en ik ook wel eens zien. Hier konden we meteen een brace voor mijn knie kopen, want elke onverwachte draai is pijnlijk.

Daarna nog even het stadje in geweest, maar dat stelde niet veel voor. Na nog wat gedronken te hebben, gingen we weer terug. Heerlijk nog in het zonnetje gezeten bij het hotel.

In de avond na het eten met z’n vieren nog een spelletje Fase 10 gedaan, waarbij Harry lange tijd in fase 1 bleef zitten, maar op het laatst toch als eerste fase 10 haalde.

Vanmorgen na het ontbijt hebben we het hotel weer verlaten op weg naar Tofino, waar we het luxste hotel van de hele reis zouden hebben. Maar we vroegen ons af of het nog wel beter kon worden dan het hotel in Campbell River. Maar eerst hebben we nog een trail gelopen naar Elk Falls. Met brace om ging het voor mij prima. En de waterval en de omgeving was mooi.

Daarna weer op weg naar Tofino; een rit die uiteindelijk 4 uur duurde want op het laatste traject waren een aantal wegwerkzaamheden en heel veel bochten. Ook nog een ree langs de weg gezien.

Het hotel inderdaad prachtig! Een grote luxe kamer, met ruime badkamer met ligbad en douche, kingsize bed, gashaard, koelkast, 2 heerlijke fauteuils, en balkon met uitzicht op de oceaan.

Hier kunnen wij ons de komende dagen wel vermaken. We verblijven hier 3 nachten.

Er is ook weer een fitnessruimte voor Inge, en een heerlijk restaurant op 50 stappen vanaf onze kamer. We hebben er ruim 2 uur gezeten voor een 3 gangen diner.

Morgen gaan we met de zodiak walvissen spotten, maar daar over morgen meer.

Ciao!

Van Telegraph Cove naar Campbell river

Het was vanmorgen koud. Het had de hele nacht geregend hoorden we. (zelf niets van gemerkt)

Even een ontbijtje gekocht en aan een tafeltje buiten op gegeten. Mijn voeten waren erg koud en werden niet meer warm.

We zijn nog even naar het walvismuseum gelopen. Een leuk museum met skeletten van walvissen, orka’s, zeeleeuwen, zeehonden, een zwarte beer en nog ander spul.

Jeetje, wat is zo’n walvis groot zeg! Die kreeg ik niet in zijn geheel op de foto! Hij besloeg de hele lengte van het museum.

Daarna nog even geshopt, en heb ik geitenwollen sokken gekocht om mijn voeten weer warm te krijgen. In het museum was het nog kouder dan buiten, en het was ongeveer 12 graden.

In de auto op weg naar Campbell river, hebben Inge en ik de stoelverwarming aangezet. Die is er namelijk ook voor de stoelen achterin. Heerlijk. Het heeft nog heel lang geduurd voor mijn klompjes weer aangenaam aanvoelden.

De rit ging weer door elk-terrein, met prachtige bossen, maar helaas weer geen elk te zien.

De temperatuur buiten liep gelukkig steeds verder op, en in Campbell river was het heerlijk aangenaam warm weer.

We hadden weinig verwachtingen van het resort, want Harry en Inge hadden reviews gelezen dat mensen de kamer niet aangenaam vonden ruiken, maar dat het wel schoon was. Nou, het is hier prachtig. Ik zou hier best een weekje kunnen vertoeven, Het is een groot luxe complex, aan de oceaan! De receptioniste vertelde dat er die morgen nog orka’s voorbij waren gezwommen!

Onze kamers waren nog niet klaar, maar dat was niet erg. We konden op het terras gaan zitten, in het zonnetje met uitzicht op de oceaan, en hebben heerlijk geluncht. De mannen kregen ook nog een paar gratis biertjes die verkeerd getapt waren voor anderen. Nou, dat vonden Ronald en Harry heel niet erg, die offerden zich wel op om ze op te drinken.

Ook hier is de bediening ontzettend aardig en vriendelijk. Net als alle Canadezen die we tegen komen.

Daarna nog even in het zonnetje op de steiger (met rode stoeltjes!) gezeten tot de kamers klaar waren. En wat een mazzel, we hebben gewoon riante kamers áán de oceaan. Met uitzicht op zee is een understatement!

We konden ook dineren in het resort, en gelukkig maar, want we hoorden dat alles in Campbell River dicht was, zelfs Tim Hortons! De massage hier is ook al “closed for the season”, en dat is wel jammer. Had er graag gebruik van gemaakt als Ronald morgen met Harry en Inge gaan hardlopen. Ook geen geocache in de buurt, dan maar met mijn boek in het zonnetje. Dat is ook geen straf. Kortom, we vermaken ons nog steeds prima.

De excursie die wij morgen oorspronkelijk zouden doen, is al een hele lange tijd gecanceld vanwege Covid redenen, dus morgen een dag om zelf in te vullen, en we hebben het plan om een trail te gaan lopen naar Elk Falls.

Groetjes uit het prachtige Canada.

Telegraph Cove

Na een goede nacht in het riante bed van het hotel in Parksville, ook nog een ontbijt in het hotel.

Daarna werd alle bagage weer opgeladen op de bagagetrolley en naar de auto gebracht waar alles weer gemakkelijk in verdween.

Daarna op weg naar Telegraph Cove. Even wat verwarring omdat er ook een Telegraph Cove bij Victoria bleek te zijn, waardoor de navigatie van de auto ons de verkeerde kant op wilden sturen, maar Google Maps gaf gelukkig de goede richting aan en daarna ging het goed. Er waren maar weinig wegen die kant op, en we kwamen onderweg niet veel dorpjes of huizen tegen. Wel veel waarschuwingen voor elken, maar die lieten zich weer niet zien onderweg.

Even een tussenstop gemaakt voor koffie, en kwamen bij toeval terecht in Campbell river waar we over 2 dagen weer naar toe gaan. We hebben bij Tim Hortons de koffie gedronken met wat lekkers, (deze keten komen we heeel vaak tegen onderweg en in stadjes; en ze hebben goede Wifi!!), en daar zat een van hun medewerksters aan een tafeltje een koffie te drinken. Petje op, koptelefoon op het hoofd en telefoon in de hand. Blijkbaar had ze muziek op, want opeens bewoog ze heftig heen en weer. Het was hilarisch om te zien. Haar hele bovenlichaam ging heen en weer. Ze had ook nog een beertje op de tafel staan, en die gaf ze ook een beetje koffie!

Daarna door naar Telegraph Cove, waar we rond 14.30 uur aankwamen. We hebben hier 2 suites naast elkaar met uitzicht op de haven. Een zeer pittoresk plaatsje. Alles is via de vlonders te bereiken, en het geheel lijkt een openluchtmuseum. Maar we zien ook authentieke vissers rondlopen

In de middag nog heerlijk op het terras wat gedronken en heerlijke chickenwings gegeten bij de “killer whale”. Het enige restaurant hier, maar super gezellig personeel en heerlijk eten.

We hebben ook nog 2 zeeotters gezien die in de haven op de steigers een paar flinke zalmen aan het verorberen waren.

De andere dag moesten we vroeg op: om 6.30 uur verzamelen voor de grizzly expeditie, maar dat was maar op 2 minuten lopen van onze suite.

We kregen nog een ontbijt in de vorm van een cup cake, een bakje yoghurt en koffie. Helaas regende het behoorlijk, en schuilend onder een afdak hebben we dit naar binnen gewerkt. We hebben ook een regencape te leen gekregen, en die hadden we ook wel nodig.

Rond 7.30 uur voeren we af. We moesten eerst 2 uur varen, en daar gingen we over op open bootjes die minder lawaai maakten, en waarbij we met een trapje op een verhoging konden staan.

Ronald en ik hadden een beetje pech in de boot, want wij zaten achterin op een zeer krap bankje. We kregen ook niet veel mee van het verhaal wat Kelly vertelde, maar begrepen wel hoe we het verschil konden zien tussen een grizzly en een zwarte beer.

Gelukkig hield de regen even op toen we met het open bootje op een plek arriveerden waar de grizzlys waren: we konden er 2 goed zien, en 2 andere grote met 2 (of 3) kleintjes konden we vanaf de verhoging zien. Zij waren wel ver weg. Het was erg lastig om foto’s te maken omdat het bootje steeds heen en weer schommelde. Maar wij zijn tevreden met het resultaat.

Daarna weer even terug naar de boot voor een lunch. Ondertussen kwam de regen weer met bakken uit de lucht, vandaar dat het beter was om de lunch in de boot op te eten. We kregen ieder een zak met daarin een wrap, een zakje met gesneden kip, een tupper met rauwkost en een bakje humus.

Het was bijna ondoenlijk om dit zelf klaar te maken. Zittend op het smalle bankje met een rugtas bij je voeten, een fotocameratas op schoot, een reddingsvest om en dan nog de zak met de lunch. Er was geen ruimte om iets neer te leggen. Op één hand hield ik de wrap; maar mijn hand was helaas niet groot genoeg om deze helemaal op mijn hand te houden, waardoor het plekje waar ik de kip, groente en humus op moest leggen maar heel klein was. Bij het bestek kon ik niet, dus de humus maar met de vingers er op gesmeerd en zo goed en kwaad als het kon, ook dit weer naar binnen gewerkt. Maar het smaakte prima.

Daarna gingen we weer met de open boot terug om de grizzlys te zoeken, maar er was er nu maar 1, en heel ver weg. De andere grizzlys waren blijkbaar ook gaan lunchen.

Op de terugweg naat Telegraph Cove zagen we ook nog 3 of 4 orka’s die op een zeehond aan het jagen waren, tot ze hem blijkbaar gevangen hadden en ze weggingen.

Ook nog 2 bultrugwalvissen gezien; een prachtig gezicht. Het was in de middag inmiddels beter weer geworden: het was droog, de wolken waren gehalveerd en het zonnetje piepte er lekker tussen door. We konden nu ook van het uitzicht genieten, want in de ochtend hadden we niet veel kunnen zien door de regen en de laaghangende bewolking.

De hele excursie duurde 9 uur, en waren blij toen we weer terug waren in Telegraph Cove, en gingen meteen weer even naar de Killer whale voor een drankje om op te warmen. Daarna droge kleren aan en opwarmen.

Toen we in de avond weer naar de killer whale liepen om te gaan eten, was het weer aan het regenen en werd mijn 2^e paar schoenen nat. Nu moet het mooi weer gaan worden, want nu heb ik alleen nog open schoenen om te dragen tot de rest droog is. Maar de voorspellingen zijn goed, want dit was de slechtste dag. Het blijft verder droog (als het goed is), de temperatuur voorspellingen zijn rond de 18 graden.

Nog een nachtje hier, morgenochtend nog even naar het walvismuseum en daarna weer door (of eigenlijk terug) naar Campbell river.

Ps de internet verbinding is hier belabberd. Hopelijk in Campbell river weer beter.